Een dagje meelopen met casemanager Sigrid
Een dag op pad met de casemanager: Carlijn van Aalst kijkt mee achter de schermen bij casemanager Sigrid Reinders bij De Zorgcirkel.
Wat gebeurt er eigenlijk achter de voordeur bij mensen met dementie? Hoe ziet een werkdag van een casemanager eruit? Carlijn van Aalst [foto links] liep een dag mee met Sigrid Reinders [foto rechts], casemanager bij De Zorgcirkel in Zaanstreek Waterland. Een waardevolle ervaring, vol ontmoetingen, inzichten en reflectie. In dit artikel deelt Carlijn wat haar het meest raakte en wat ze leerde over persoonlijke zorg, vertrouwen en verbinding.
Als netwerkcoördinator werk ik vaak met structuren, afspraken en samenwerkingslijnen op papier. Alleen hoe ziet dat er in de praktijk uit? Om dat te ervaren liep ik een dag mee met Sigrid Reinders, casemanager dementie in Zaanstreek Waterland. En zoals verwacht: de praktijk is veel persoonlijker, dynamischer én uitdagender dan je op papier ooit kunt vangen.
Wanneer we aanbellen bij mevrouw Bakker, klinkt er door het open raam een opgewekt: “Joehoe, ik kom eraan hoor!” Even later doet ze de deur open. Mevrouw Bakker is halverwege de 60, heeft een vriendelijke glimlach en is zichtbaar gespannen. Ze verontschuldigt zich voor de rommel in huis en zet op Sigrids verzoek de radio wat zachter. Binnen enkele minuten zitten we op de bank, terwijl Sigrid informeert naar haar kinderen en we de foto’s en tekeningen aan de muur bewonderen.
Wat me meteen opvalt, is hoe vanzelfsprekend Sigrid in gesprek raakt. Tussen de verhalen door krijgt ze een beeld van het dagelijks leven van mevrouw Bakker: haar thuiswonende volwassen zoon die weer werkt, haar dochter die haar ondersteunt, de andere kinderen die ook hun eigen zorgen hebben; en de moeilijke momenten waarop ze er eigenlijk grotendeels alleen voor staat.
Ondertussen benoemt Sigrid steeds rustig waarom ze er is. Mevrouw is zenuwachtig – bang dat het huis te rommelig is, of dat ze iets fout doet. Maar Sigrid stelt haar gerust: ze is er niet om te controleren, maar om te helpen. Dat vertrouwen, begrijp ik later van Sigrid, is niet vanzelf ontstaan. Het heeft tijd gekost om die band op te bouwen.
Het gesprek raakt veel onderwerpen: fietsen dat niet meer lukt, een wandelgroep die haar niet toevertrouwt met rolstoelen, de spanning met haar familie die vindt dat ze naar een verpleeghuis moet. Steeds weer weet Sigrid het gesprek klein en persoonlijk te maken: een afspraak regelen bij de fysiotherapeut, advies geven over het aangeven van grenzen, erkenning bieden voor haar zorgen. Kleine stappen, maar van groot belang.
Wat mij persoonlijk raakt, is hoe vaak mevrouw bevestiging zoekt. “Zie jij aan mij dat ik dementie heb?” vraagt ze me opeens. Ik antwoord eerlijk dat ik dat niet kan zien. Haar opluchting is voelbaar: “Gelukkig, dat vind ik fijn. Is dat gek?”
Bij het afscheid blijft haar kracht én kwetsbaarheid me bij. Ze belooft dat ze goed voor zichzelf zal zorgen, maar het is duidelijk dat ze veel te dragen heeft en haar eigen situatie niet helemaal overziet.
En dan… terug naar kantoor. Want na het huisbezoek ligt er nog een hele stapel werk te wachten. In de middag volgen telefoontjes, rapportages en het invullen van formulieren. Sigrid voert gesprekken met kinderen van cliënten om af te stemmen hoe het gaat: hoe een opname is verlopen, of hoe een aanstaande opname wordt geregeld. Er is contact met een specialist ouderengeneeskunde omdat Sigrid zich zorgen maakt om iemand die plotseling achteruitgaat.
Terwijl ik luister en meekijk, dringt het tot me door dat Sigrid zo’n veertig mensen begeleidt – en dus ook hun naasten. Veertig verhalen, elk met hun eigen zorgen, dynamiek en emoties. Dat is veel, want achter ieder telefoontje, ieder formulier en ieder overleg gaat weer een heel persoonlijk leven schuil.
Voor mij als netwerkcoördinator werd heel tastbaar hoe waardevol – en tegelijk hoe ingewikkeld – het werk van een casemanager is. Waar ik normaal de lijntjes verbind op papier, zag ik nu hoe die verbinding pas écht betekenis krijgt: in de praktijk, in de huiskamer, in het gesprek en in het vertrouwen dat groeit.
Deze dag heeft me nog eens doen beseffen dat de kracht van ons werk niet alleen in individuele casussen zit, maar in het netwerk eromheen: collega’s, partners en familieleden die samen het verschil maken. Als netwerkcoördinator wil ik daar graag aan bijdragen: door die lijnen te ondersteunen, knelpunten weg te nemen en ruimte te creëren zodat casemanagers hun werk goed kunnen doen.
Carlijn van Aalst
